3 jaar geleden coachte ik een junior manager, een “jonge hond” vol energie en ambitie. Tijdens zijn coachingtraject gebeurde er iets ingrijpends: een bedrijfsongeluk. Hij voelde zich volledig verantwoordelijk, raakte overweldigd en kon niet overzien wat te doen. Onderweg belde hij me, hij was emotioneel geraakt en had geen overzicht. Alsof alles op hetzelfde moment gebeurde – een ongeluk, een naderende deadline, gedoe in het team, en het was ook nog eens zijn verjaardag.
Een mix aan emoties, feiten en deadlines.
We spraken samen. Door alles uit te spreken kon hij de situaties ontrafelen. Na ons gesprek voelde hij de rust om het terrein te betreden waar het ongeluk had plaatsgevonden. Het probleem werd hanteerbaar.
3 jaar later
Gisteren, drie jaar later, sprak ik hem opnieuw. Hij vertelde me: “Wat ik toen heb geleerd, pas ik nog steeds elke dag toe.”
Zoals hij zei: “het voelde toen alsof ik een olifant moest eten. Zo groot dat het mij verlamde. Tegenwoordig herken ik ‘de olifanten’ in mijn leven. Nu weet ik dat ik die olifanten moet opdelen in kleine stukjes. Door erover te praten, wordt alles behapbaar, geprioriteerd en haalbaar. Ik hoef het niet allemaal alleen te weten.”
Hulp vragen en bieden is wederzijds vertrouwen
Wat me raakte in ons gesprek, was hoe snel we weer in verbinding waren, alsof er geen tijd tussen zat. Coaching is niet alleen een vertrouwelijke ruimte, ook een diep proces. Ik leer mensen écht kennen, zowel hun professionele uitdagingen als hun persoonlijke worstelingen. We leggen letterlijk onze wegen een tijdje naast elkaar en lopen samen op.
Te vaak denken we dat we problemen alleen moet oplossen. Maar de waarheid is dat we andere mensen nodig hebben om verder te komen. Je mag hulp vragen.
Daarmee geef je de ander ook het signaal dat hij of zij belangrijk is voor je. En dat schept ruimte voor wederzijds vertrouwen en groei.
Ik leg mijn pad naast het jouwe en loop een stukje met je mee
Een mooi gedicht wat hierbij past is van Caro Niekus, in het boek Jij & Ik PoArtryBook. Ik deel dit graag met je.
Herkenning
Is raken
en geraakt worden
weerspiegeling
van wat kan zijn
herkenning
in de ander
groots
maar toch ook klein?
is essentie
wezenlijk gevoel
ontdekkingstocht
naar binnen in
ontdaan
van alle lagen
het einde
of juist begin?
