Eenzaamheid – we voelen het allemaal wel eens. Het is een veelvoorkomend gevoel dat iedereen wel eens raakt, op verschillende momenten in het leven. Deze week voelde ik het zelf diep. Herfstvakantie, een legere agenda, grijze regenachtige dagen – daar zat ik dan, alleen op kantoor. Een afspraak werd afgezegd. Plotseling brak het los: tranen die niet te verklaren waren door het afzeggen. Ze brachten me terug naar een oud gevoel van ‘er niet toe doen,’ een eenzaamheid die niet bij mijn volwassen zelf hoort, maar maar mij raakte in ervaringen als kind. Een trigger naar iets ouds.

Waar gaat dit over?

Wat nu? Ik voelde dat ik niet kon blijven zitten achter mijn laptop op kantoor. Dus pakte ik mijn pen, een kop thee en ben op een hele comfortabele stoel gaan schrijven. De pen volgt mijn gevoel en mijn gedachten. Het alleen doen, altijd voor mezelf zorgen, dat is iets wat ik al van jongs af aan gewend ben. En ik schrijf op: “Ik ben het zat! Ik wil ergens bij horen. Ik wil weten dat ik ertoe doe. Daar was hij weer, die existentiële vraag: “Doe ik ertoe?” Ik weet dat ik nu iemand anders nodig heb. Terwijl ik schrijf, besef ik hoe diep die behoefte is, en hoe oud.

Ik appte een vriendin, maar kreeg geen reactie. Die oude stem in mijn hoofd zei meteen: “Zie je wel, er is niemand voor je.” Toch besloot ik een andere vriendin te proberen, en binnen 15 minuten belde ze terug. Fijn! Ik reik uit en dan blijkt er ook nog iemand te zijn voor mij. Alleen al haar luisterende oor bracht rust, en de tranen stopten vanzelf. Ik herpak mijzelf in het gesprek. Wat een verschil als je je echt gehoord voelt. Na 20 minuten hangen we lachend op.

Luisteren

Later belde ook mijn eerste vriendin terug. Ze begreep precies wat er speelde en luisterde rustig, ze is ook systemische coach. Ik voelde me gesteund en durfde dat oude verdriet weer even vol aan te kijken en te voelen, zonder er dit keer alleen in te staan. Die avond vertelde ik het ook aan mijn man, die me aanmoedigde. “Meld het als je me nodig hebt,” zei hij, “ik wil er voor je zijn.”

Eenzaamheid is soms hardnekkig, maar door jezelf open te stellen, je eigen hulpvraag te onderkennen en contact te zoeken, kan het een bron van verbinding worden. Samen de diepte ingaan, delen en erkennen – dat maakt de verbinding sterker.

Later die week bekijk ik ook deze documentaire: Anne zoekt vrienden. Haar verhaal raakt me. Als je je soms ook eenzaam voelt, is de aanpak van Anne gedurfd, spannend en leerzaam.

Quality time

Ik besluit na het kijken ervan om iets leuks te willen doen. Ik bel mijn stiefdochter en stel voor om er gezamenlijk uit te gaan, het is tenslotte ook herfstvakantie. Haar middelste dochter wil met mij naar het museum. Yeah! Wat een feestje om met dit kleine meisje een hele middag op pad te zijn, te knuffelen, te spelen. Als we spontaan besluiten om uit eten te gaan zie ik haar glunderen als we, wel 110 keer, proosten met appelsap. Quality time voor ons beiden!

Zoek iemand op als je er behoefte aan hebt.

Nawoord

Herken je deze gevoelens? Voel je je soms ook eenzaam of niet helemaal in je element? Laten we dan eens samen praten. Ik vind het oprecht heel dapper als mensen gecoacht willen worden. Juist omdat ik weet hoe ingewikkeld hulpvragen kan zijn. Ik begeleid je graag om te ontdekken hoe je kunt omarmen wie je bent, waar je vandaan komt en hoe je die verbinding met anderen kunt versterken. Neem gerust contact op om te kijken wat we voor elkaar kunnen betekenen, of gewoon, voor een luisterend oor.