Ik ben beschikbaar.

Een eenvoudige zin, maar met een diepe betekenis. De laatste weken herhaal ik hem steeds vaker. Beschikbaar om met mensen op ontwikkelreis te gaan, om te begeleiden bij vragen, ambities en uitdagingen.

Tegelijkertijd heerst er nu een pittige griepgolf, wat gaten in mijn agenda oplevert. Wat doe ik met deze tijd? Hoe laat ik de wereld weten dat ik beschikbaar ben? En belangrijker nog: ben ik zelf écht beschikbaar?

Ik merk onrust, want stilte en ruimte zijn niet altijd comfortabel. Ben ik nog dat ‘bezige bijtje’, of is dit een oud patroon? “Ik besta als ik druk ben.” Herken je dat? Hoe vaak antwoorden we op de vraag ‘Hoe gaat het?’ met: “Goed, druk.”

Dit jaar word ik 53. Een transitietijd. Sommigen noemen het een liminale fase: een overgangsperiode waarin ik terugkijk en me afvraag waarmee ik mag stoppen en wat ik juist wil behouden of omarmen. Afscheid nemen, ruimte maken, trots voelen, soms ook verdriet. Het hoort erbij.

Liminaliteit gaat over deze tussenruimte, de tussentijd tussen twee rollen of situaties. Dat is precies hoe het voelt. Welke rol past mij de komende 10-15 jaar? Wat heeft de maatschappij nodig? Als verbinder en ervaren coach weet ik dat mijn talenten waardevol zijn, maar wat kan en wil ik bijdragen? Er zijn nog geen heldere antwoorden, en dat is precies wat er is.

Als beschikbare systemisch coach zie ik de grotere bewegingen in onze wereld: geopolitieke spanningen, polarisatie, mensen met tekorten maar ook met overvloed, macht en onmacht. Hoe verhouden we ons daartoe? Wat vraagt dat van mij – van ons? Ik reik uit naar mensen die me dierbaar zijn. Voer waardevolle gesprekken. Lees. Wandel. Verdiep mijzelf.

Weet: ik ben beschikbaar.

Wil jij sparren over jouw volgende stap of ben je op zoek naar begeleiding in een ontwikkelproces? Laten we in gesprek gaan.