Eigenschap 2: begin met het einde voor ogen
1 januari, de dag waarin we persoonlijke voornemens bijzonder serieus nemen. Februari, waarin we vaak al weer vergeten zijn wat we ook al weer wilde. Wat is dat toch? Wellicht het gebrek aan een persoonlijke visie, missie en strategie? Stephen Covey vermoedt dat je dan niet je einde voor ogen hebt.
Een blog over de 2e eigenschap van effectieve mensen, over principes van persoonlijk leiderschap. Waarom goede voornemens niet werken en het schrijven van je grafrede wel.
Het einde voor ogen op mijn 25e
Wat zeggen de mensen die je dierbaar zijn over jou als je in jouw grafkist ligt? Ik weet dat ik toen ik jong was hoopte dat ze dit later over me zouden zeggen:
“Ze is vrouwelijke manager van het jaar geweest”, “dat was een succesvolle directeur” en “ze heeft hard gewerkt waardoor ze financieel onafhankelijk was”.
Dit waren mijn eigen voornemens toen ik een jaar of 25 was. Het gaf me inderdaad focus om veel te werken, gericht te zijn op geld verdienen, en om directeur te worden.
Tot ik 40 werd en directeur was. Ik vroeg me af of dit nu werkelijk was wat ik wilde. Mijn leven was totaal niet in balans. Ik kwam erachter dat mijn vele uren werken uiteindelijk ook veel kostte: spanning in mijn lijf, mijn beste vriendin nam afstand, mijn broertje zag ik amper en vrienden waren er alleen op feestjes. Ik behaalde succes, en besefte dat ik geen tijd besteedde aan zaken die ook belangrijk voor mij zijn.
Ik was niet bezig met ´stortingen te maken op de emotionele bankrekening´, zoals Covey dat noemt.
Begin met het einde voor ogen: de principe oefening
Kijk terug èn gebruik je voorstellingsvermogen. Gelukkig zijn we als mensen uitgerust met ons voorstellingsvermogen. Covey daagde me zowel op mijn 27e als mijn 40e uit met deze oefening:
- Welke mensen zijn (of wat is) er belangrijk in je leven?
- Wat zeggen ze vandaag over mij als ik dood in mijn kist lig en meeluister?
Na het ‘horen’ van deze verhalen, stelde ik mijzelf deze reflectievragen:
- Waarom deed ik in leven wat ik deed? En was het echt wel zo belangrijk?
- Hoe kijk ik terug op mijn leven tot nu toe? Wil ik wel dat ze zo over me praten?
Persoonlijke missie en visie: een statuut
Als je het eind voor ogen hebt, heb je een stip op de horizon, een wensbeeld. Je kan dan bepalen of je ladder tegen de juiste muur staat, zoals Covey dat benoemd. De ladder is de metafoor voor de stappen die je neemt om te komen waar je wilt komen aan het eind van de ladder (de muur). Pas daarna loop je de ladder op.
- Welke mensen zijn (of wat is) er belangrijk in je leven?
- Waar hebben zij behoefte aan?
- Wat wil jij hierin betekenen? Wat wil je dat jij hebt toegevoegd? Dit is eerder beschreven in Eigenschap 1: werken in je cirkel van invloed.
Covey daagt je uit om een persoonlijk statuut te maken, zeg maar een lange termijn visie en missie. Je kan een persoonlijk statuut maken (“ik wil …. toevoegen”), maar natuurlijk ook een gezinsstatuut (wij vinden dit met elkaar belangrijk), met je partner of met hechte vrienden.
Het mooie is dat dit houvast geeft in je leven en je kan jezelf of elkaar erop aanspreken. Een visie en missie geeft richting en inhoud aan gewenst gedrag. En zingeving aan het leven. Met een mooi woord Reverse Engineering: terug redeneren vanuit de gewenste output. Jij bent de programmeur van je eigen leven, dus vooraf bepaal je hoe je wilt dat het programma eruit komt te zien. De basis voor persoonlijk leiderschap.
Oeps en nu?
Toen ik een leeg blad voor me had, schreef ik alle mensen op die belangrijk voor me zijn. Wat zeiden ze over me? Ik schrok! Ik was helemaal niet zo’n goede vriendin en dochter. Ik ben mijzelf opnieuw gaan uitvinden. Met vrienden en ouders hierover gaan praten. Hoe ervaren ze mij, waar hadden zij behoefte aan?
Confronterend? Zeker.
Leerzaam? Absoluut.
Al klaar? Nee, dit is voor mij een continu proces van doen, reflecteren en aanpassen.
Mooie gesprekken hebben, waardoor de relatie verdiept met de voor mij belangrijke mensen.
Mijn ladder stond vooral tegen mijn werkmuur aan. Toen ik me voorstelde bovenaan te staan, zag ik pas het grotere plaatje van mijn leven en wie ik tekort deed. Waar ik mijn tijd aan besteedde terwijl ik die niet op mijn begravenis hoef te hebben.
Goede voornemens versus het eindplaatje
Goede voornemens in mijn ogen: je staat voor je ladder en je ziet er tegenop om de 1e tree te doen. Maar goed… op 1 januari maak je de 1e stap. En weet je ook de 2e stap? En de 3e stap? En wat is eigenlijk het einde? Voor mij zijn de afgelopen jaren een aantal eindplaatjes meer helder geworden, zoals:
Mijn ouders: Het eindplaatje om dankbaar te zijn naar mijn ouders. Gewoon, omdat ze mij op de wereld hebben gezet en ik daardoor dit leven mag leven en mijn eigen keuzes kan maken, net als zij.
Mijn werk: Om mijn werk te zien als mogelijkheid om continue te leren en de moed te hebben er vragen over te mogen stellen en kwetsbaar in te zijn. Om waarde toe te voegen aan de kwaliteit van leven en de zelfsturing van mijn klanten.
Mijn vrienden: Om vertrouwen te hebben in vriendschap, waarbij ik mijzelf kwetsbaar mag opstellen en mijn vrienden naar mij. Dat ze me dan echt zien.
Zoals een vriendin van me zei: “Ik zorg goed voor mezelf, om in het leven te kunnen toevoegen. Ik zorg voor stevige wortels en een gezonde voedingsbodem. Hierdoor kunnen er prachtige bloemen tevoorschijn komen waar mensen van kunnen genieten.” Wat voeg jij toe in het leven van anderen? Doe deze oefening eens op een wit vel A4, en begin met een mindmap: